Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

Κυνηγώντας την ευτυχία

Κοίτα γύρω σου φίλε… Άνθρωποι παντού, άνθρωποι που δουλεύουν σαν μηχανές από το πρωί μέχρι το βράδυ για να καλύψουν την επόμενη ανάγκη που από μόνοι τους δημιούργησαν… το ακριβό αυτοκίνητο, κατά προτίμηση ψηλό 4X4, παρόλο που το ψηλότερο σημείο που θα το ανεβάσουν ποτέ είναι το πεζοδρόμιο όπου θα το παρκάρουν παράνομα, την πισίνα που φυσικά πρέπει να ΄ναι  μεγαλύτερη από του γείτονα για να του μπουν και λίγο στο μάτι, την καινούρια τσάντα που θα ΄ναι φυσικά επώνυμη, γιατί ποια αξιοπρεπής γυναίκα σήμερα καταδέχεται να κυκλοφορεί με τσάντα χωρίς επώνυμο… Και δως του οι χρεώσεις στις πιστωτικές κάρτες… Μα είναι ένα παράξενο πράγμα… Όσο γεμίζεις τη ζωή σου με τα υλικά αγαθά που περιμένεις να καλύψουν εκείνα τα κενά που νιώθεις βαθιά μέσα σου και να ζήσεις επιτέλους την πολυπόθητη ευτυχία, τόσο πιο άδειος αισθάνεσαι.
Τρέχεις σε ινστιτούτα αδυνατίσματος μήπως εκεί βρεις το μυστικό… μήπως τα περιττά κιλά είναι το εμπόδιο στο δρόμο της ευτυχίας… αλλά μάταια. Παίρνεις ηρεμιστικά για να πολεμήσεις το άγχος με το οποίο έχεις μόνος σου φορτώσει τη ζωή σου και να μπορέσεις να κοιμηθείς ένα βράδυ σαν άνθρωπος… Και κάποια στιγμή, αν είσαι τυχερός, ξυπνάς… Αναρωτιέσαι... Μήπως κάτι πάει λάθος; Μήπως ψάχνεις σε λάθος μέρος για την ευτυχία; Μήπως η απάντηση σε αυτό που τόσο καιρό σε κατατρώει είναι πολύ πιο κοντά από εκεί που την αναζητάς;
Έτσι είναι ακριβώς, όπως το υποψιάζεσαι… Γιατί η ευτυχία, φίλε μου, δε βρίσκεται στα ακριβά αυτοκίνητα, στις επώνυμες τσάντες και στα ινστιτούτα αδυνατίσματος… Η ευτυχία είναι μέσα σου. Βρίσκεται μέσα στις πιο βαθιές και κρυφές σου επιθυμίες… Είναι στα όνειρα που έθαψες όταν ήσουν ακόμη πολύ νέος και σου είπαν πως πρέπει να προσαρμοστείς γιατί έτσι είναι η ζωή… Είναι στα θέλω που σταμάτησες με ένα δειλό «δεν μπορώ» και τα παράτησες στη μέση της διαδρομής να σε κοιτούν με απορία… Είναι στους έρωτες που δεν τόλμησες να ζήσεις γιατί δεν είχες τη μαγκιά να πάρεις το ρίσκο… Είναι σε όλα εκείνα που αληθινά επιθυμείς και που δε διανοείσαι καν να διεκδικήσεις γιατί δεν θέλεις να ταράξεις τα ήσυχα νερά της άχρωμης ζωής σου…
Κι αν κάποια στιγμή καταφέρεις να βρεις τι αληθινά ποθεί η ψυχή σου και το διεκδικήσεις, αν καταφέρεις να γίνεις φίλος με τον εαυτό σου, να τον νιώσεις βαθιά και να τον αγαπήσεις, τότε θα μπορέσεις να βιώσεις την ευτυχία και μέσα από τους άλλους… Την ευτυχία που νιώθεις όταν μοιράζεσαι στιγμές, ακόμα και σιωπής, με ένα φίλο που αγαπάς βαθιά, όταν βλέπεις ένα παιδί να γελά, ακόμα κι αν δεν είναι το δικό σου, όταν αγκαλιάζεις τον άνθρωπο σου… Τότε θα είσαι ΙΚΑΝΟΣ και ΑΞΙΟΣ για την ευτυχία… Γιατί η ευτυχία είναι στιγμές, στιγμές που όλοι ζούμε, αλλά δεν έχουμε πάντα την ευαισθησία να τις εκτιμήσουμε…
Είμαι σίγουρη ότι μπορείς να τα καταφέρεις. Ή τουλάχιστον ότι αξίζει να το προσπαθήσεις… Εγώ πάντως είμαι ακόμα στο δρόμο… και το παλεύω… Εύχομαι να τα πούμε κάπου στη διαδρομή… 

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Με την καρδιά και το μυαλό ανοιχτά...

Πάντα είχα το ψώνιο της συγγραφής... σκέψεις, συναισθήματα, σκόρπια στιχάκια αποτυπωμένα σε χαρτιά, σε ημερολόγια, σε ξεχασμένες σελίδες βιβλίων... προσπαθώντας ίσως να δώσω στο άψυχο χαρτί λίγη ψυχή. Ή απλώς να ακουμπήσω κάπου τη δική μου... Τώρα τα χαρτάκια έγιναν blog. Κοίτα να δεις φίλε μου... Δεν ξέρω αν αυτός ο δρόμος θα βγάλει πουθενά. Κάπου είχα διαβάσει κάποτε πως σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά ο δρόμος... Όλα στη ζωή είναι δρόμος... Το παν είναι στη διαδρομή να προχωράς με την καρδιά και το μυαλό ανοιχτά, να βλέπεις, να ακούς, να αισθάνεσαι... ν' αφήνεις τα πράγματα να σ' αγγίζουν... Μια ωραία ταινία, μια γλυκιά μελωδία από ένα τραγούδι αγαπημένο, τον ήχο της βροχής στο τζάμι, τη μοναξιά του διπλανού σου που σε φωνάζει... Μόνο τότε αποκτά νόημα η ζωή μας. Μόνο τότε γινόμαστε αυτό για το οποίο μας προόριζε η φύση μας... ΑΝΘΡΩΠΟΙ κι όχι ανθρωπάκια...
Νομίζω σας μπέρδεψα... Όπως θα καταλάβατε ήδη, αυτό δε θα ΄ναι ένα blog συνηθισμένο, γιατί κι εγώ μόνο συνηθισμένη δεν είμαι... Θα γράφω όποτε νιώθω πως έχω κάτι να πω... κάτι να μοιραστώ... έστω με λίγους. Εξάλλου πάντα λάτρευα τις μειοψηφίες... Ποτέ δεν ήθελα να ΄μαι μέρος των πολλών, του όχλου...
Αυτά για αρχή... για μια πρώτη γνωριμία. Από δω θα τα λέμε συχνά... ελπίζω... Απόψεις και σκέψεις ευπρόσδεκτες... Είπαμε, με την καρδιά και το μυαλό ανοιχτά... Καλό σας βράδυ...