Με την καρδιά και το μυαλό ανοιχτά...

Πάντα είχα το ψώνιο της συγγραφής... σκέψεις, συναισθήματα, σκόρπια στιχάκια αποτυπωμένα σε χαρτιά, σε ημερολόγια, σε ξεχασμένες σελίδες βιβλίων... προσπαθώντας ίσως να δώσω στο άψυχο χαρτί λίγη ψυχή. Ή απλώς να ακουμπήσω κάπου τη δική μου... Τώρα τα χαρτάκια έγιναν blog. Κοίτα να δεις φίλε μου... Δεν ξέρω αν αυτός ο δρόμος θα βγάλει πουθενά. Κάπου είχα διαβάσει κάποτε πως σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά ο δρόμος... Όλα στη ζωή είναι δρόμος... Το παν είναι στη διαδρομή να προχωράς με την καρδιά και το μυαλό ανοιχτά, να βλέπεις, να ακούς, να αισθάνεσαι... ν' αφήνεις τα πράγματα να σ' αγγίζουν... Μια ωραία ταινία, μια γλυκιά μελωδία από ένα τραγούδι αγαπημένο, τον ήχο της βροχής στο τζάμι, τη μοναξιά του διπλανού σου που σε φωνάζει... Μόνο τότε αποκτά νόημα η ζωή μας. Μόνο τότε γινόμαστε αυτό για το οποίο μας προόριζε η φύση μας... ΑΝΘΡΩΠΟΙ κι όχι ανθρωπάκια...
Νομίζω σας μπέρδεψα... Όπως θα καταλάβατε ήδη, αυτό δε θα ΄ναι ένα blog συνηθισμένο, γιατί κι εγώ μόνο συνηθισμένη δεν είμαι... Θα γράφω όποτε νιώθω πως έχω κάτι να πω... κάτι να μοιραστώ... έστω με λίγους. Εξάλλου πάντα λάτρευα τις μειοψηφίες... Ποτέ δεν ήθελα να ΄μαι μέρος των πολλών, του όχλου...
Αυτά για αρχή... για μια πρώτη γνωριμία. Από δω θα τα λέμε συχνά... ελπίζω... Απόψεις και σκέψεις ευπρόσδεκτες... Είπαμε, με την καρδιά και το μυαλό ανοιχτά... Καλό σας βράδυ...